به عجز کوش ز نشو و نما چه می جویی

به خاک ریشهٔ توست از هوا چه می جویی

دل گداخته اکسیر بی نیازی هاست

گداز درد طلب ، کیمیا چه می جویی

سراغ قافلهٔ عمر سخت ناپیداست

ز رهگذار نفس نقش پا چه می جویی

به هر چه طرف کنندت رضا غنیمت دان

زکارگاه فنا و بقا چه می جویی

به فکر خلق متن ، هرزه سعی جهل مباش

محیط ناشده زین موج ها چه می جویی

محیط شرم بقدر عرق گهر دارد

هنوز آب نه ای از حیا چه می جویی

به دام گاه جسد پرفشانی انفاس

اشاره ای ست کزین تنگنا چه می جویی

هزار سال ره اینجا نیاز یک قدم است

زخود برآی زفکر رسا چه می جویی

زبان حیرت آیینه این نوا دارد

که ای جنون زده خود را ز ما چه می جویی

به ذوق دل نفسی طوف خویش کن بیدل

تو کعبه در بغلی جابجا چه می جویی